Daar zat ik dan. Moe… Uitgeblust.. Burn-out/bore-out thuis. En ik weet niet of je dit herkent, maar er zijn van die kruispunt momenten in je leven. Van die momenten waarop je voelt dat je niets anders meer kunt doen dan eerlijk worden. Ik was mezelf kwijtgeraakt. Voor mijn gevoel was ik eindeloos aan het ploeteren. En ik was het zo zat dat mijn werkend leven me zoveel energie kostte. Allemaal omdat ik niet deed wat ik wilde doen. Omdat ik eigenlijk niet eens meer wist wat ik wilde. En omdat ik niet luisterde naar mijn eigen signalen. Jarenlang had ik mezelf allerlei excuses vertelt waarom wat ik wilde nu niet kon. Mijn hoofd praatte alles onder tafel. Nu weet ik dat dit vermijdingsgedrag, voortkwam uit angst. Ik werd door mijn gezondheid letterlijk op mijn plek gezet. Ik kon niet anders meer. Het was luisteren en de confrontatie aangaan met mezelf. Of wegzakken in een depressie. Ik koos voor het eerste. Ik besloot naam te geven aan mijn brandende verlangens. Mijn reis begon. Een reis naar mijn bestemming. Waardoor ik wist “Dit is wat ik wil gaan doen!” Waarbij voor mij duidelijk is welke richting ik op ga. Waarbij alle andere opties uitgesloten zijn. Wat ik daarbij in alles voelde was dat ik de enige was die mijzelf naar mijn bestemming kon brengen. Ik moest in beweging komen. Ronddobberen wilde ik niet meer, ik wilde mijn koers bepalen. Ik wilde zingeving. Gaan voor mijn stip aan de horizon. Het is me gelukt!